Maandagmorgen moest ik eraan geloven: ik kom hier tenslotte om te werken. Mijn begeleidster in Newcastle had mij gemaild dat ik maandagmorgen op elk moment bij haar langs kon komen. Zij zou me verder op weg helpen. Op advies van Ineke besloot ik al om niet te vroeg voor de deur te staan. Tien uur leek me een redelijke tijd. Dus ik klopte klokslag 10 uur op haar deur, maar geen begeleidster. Een aardige secretaresse heeft haar vervolgens op haar mobiel gebeld en ze bleek pas om 11 uur te komen. Toen ik om 11u terugkwam, bleek dat ze drie afspraken tegelijk had gemaakt en moest ik wachten tot 12uur. Geduldig als ik ben, deed ik dat. Toen ze om 12uur tijd voor me had, bleek ze geen account voor mij geregeld hebben en kon ik niet bij een computer. En de persoon die een account voor mij kon regelen, bleek pas dinsdagmorgen weer aanwezig te zijn. Het is hier dus zeker niet beter geregeld dan in Nijmegen... Gelukkig had ik 's middags nog een interessante cursus, denk dat ik daar zeker veel aan ga hebben. Dus ging toch met een tevreden gevoel naar 'huis'.
Dinsdagmorgen vertrok ik vol goede moed weer richting uni en ik had geluk: de mevrouw die mijn account moest regelen, zat achter haar bureau en heeft me direct geholpen. Ze heeft me een tijdelijk account gegeven en heeft direct een definitiever account voor me aangevraagd. Wel fijn, want dan kan ik ook op m'n kamer achter internet. En met de Olympische Spelen in het vooruitzicht is dat een prettig idee :).
Gisteren kon ik dus echt aan de slag. Maar voordat ik aan het werk ging, moest ik natuurlijk eerst al mijn email en een aantal Nederlandse sites bekijken (zoals nu.nl, nos.nl en de buienradar -nuttig om het Nederlandse weer te weten als je in Engeland zit :P). Maar daarna ben ik aan het werk gegaan.
Wednesday, 27 January 2010
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
Leuk dat je ook een weblog bijhoudt! Ik ga je volgen. Het is echt grappig dat we tegelijk in Engeland zitten. Enneh... wat is de naam van dat Nederlandse brood?
ReplyDeleteHa die Loes
ReplyDeletefijn dat je een Blog hebt,kunnen we een beetje meekijken.
En wat dat mes betreft, dat heb je van je moeder. Toen ze mij voor de eerste keer in Noorwegen op kwam zoeken had ze ook zo'n handig aardappelschilmesje bij zich. Ook in 1973 mocht je daar niet mee vliegen!
Papa
Hee Loes,
ReplyDeleteHet is hier opeens aardig rustig bij de koffie! ;)
Zoals je ziet ben ik op dit moment ook heeeel hard aan het werk...
Geniet ervan in Engeland!
Groetjes, Daphne